IBM BlueMix en Internet of Things

Share this post:

Column door Frank van der Wal

In de recentelijk gehouden IBM WebSphere Technical University waren meer dan 250 sessies en labs dus vervelen was er niet bij. Interessante sessies en, helaas, ook wat minder interessante. Voor mij, als techneutje, was er genoeg te snoepen. Veel achter de knoppen kunnen zitten. Leuk!

Het is niet de eerste keer dat ik er over schrijf dus ik riskeer reacties als “Heintje Davids!” en “Heb je niets nieuws”, maar ik blijf de IBM BlueMix en Internet of Things toch wel heel erg interessant vinden. En de ontwikkelingen gaan enorm snel. In een vijftal jaar zullen er iets meer dan 8 “connected devices” per inwoner van de wereld zijn. Ruim over de 200 miljard. En deze aangesloten dingetjes kunnen van alles zijn, van sensoren die een paar euro(cent) kosten tot dingen als de iPhone6 Plus, of tegen die tijd de iPhone 10 ExtraPlus.

Ik moedig iedereen aan om zelf een BlueMix account aan te maken of eens te kijken op IBM Internet of Things website. Binnen vijf klikken kan je een apparaatje (virtueel of in het echie) aangesloten hebben.

Een interessante technologie die erg gelinkt is met het IoT en die eigenlijk al meer dan 10 jaar oud is, is MQTT. Het staat voor Message Queue Telemetry Transport en is het meest handige protocol om sensoren informatie te laten sturen en ontvangen. Het is een IBM vinding gedaan door o.a. Andy Stanford-Clark. Hij was bezig om oliepijpleidingen te monitoren en merkte dat als je het http protocol gebruikt, er een limiet is aan het aantal sensoren dat je langs kunt gaan.
Stel je hebt een pijpleiding van 5000 km die om de 250 meter een sensor bezit, dan heb je er 20000. In het http protocol stuur je informatie vanuit een browserachtige entiteit naar een sensor en alleen dán kan er een antwoord komen. Heb je 20000 sensoren, dan moet je die dus allemaal een-voor-een nagaan met een request, het antwoord afwachten en dan naar de volgende gaan. Als dat één seconde duurt, ben je ruim 5 uur onderweg. In die 5 uur kan je veel olie verliezen als er een lekje is. Bovendien moet de sensor een soort van inbedded webservertje hebben hetgeen alleen maar stroom kost en de kosten van een sensor omhoog doet gaan. Tevens is http een “zwaar” protocol als het gaat om bandbreedte. Ja, wij in onze rijk voorziene bandbreedtes malen er niet om, maar als er een pijpleiding dwars door de wildernes loopt, is elke bit versturen duur.

MQTT is een protocol waarbij de sensor volledig zelfstanding (dus zonder eerst gevraagd te worden) informatie uitstuurt. Minimum is 2 bytes, maar kan iets oplopen als er security wordt toegevoegd, maar blijft erg lichtgewicht. Het protocol voorziet ook in een Onderwerp (Subject) dat meegestuurd kan worden.

Een applicatie (of andere MQTT devices) kunnen zich abonneren (Subscribe) op een bepaald onderwerp. In het oliepijplijn voorbeeld betekent dat er een applicatie ‘luistert’ of er één van de 20000 sensoren een signaal uitstuurt met als onderwerp “lekje”. Vervolgens kunnen er snel acties ondernomen worden.

Ondanks dat het een IBM vinding was hebben we het al lang geleden openbaar gemaakt. Het is nu aan de MQTT community om het te onderhouden, en het is bijna gecertificeerd door de OASIS (een standaardisatie organisatie).

MQTT berichten kunnen er met 100.000-den zoniet met miljoen uitgestuurd worden, en nog steeds behapbaar blijven. IBM heeft een appliance die dat voor je kan doen. IBM mEssageSight heet die.

Facebook gebruikt MQTT voor hun Messenger functie. Ook hier geldt weer, het lichtgewicht karakter maakt het erg interessant voor mobieltjes. Want niet alleen de bandbreedte telt, maar als het protocol lichtgewicht is, heeft het ook minder energie nodig waardoor de batterij niet al te veel belast wordt.

Ik heb erg het gevoel dat we aan het begin staan van dat hele Internet of Things, dat het een ontwikkeling is die baanbrekend is en veel in de wereld kan veranderen. Hopelijk gunstige veranderingen.