Mag IT ietsjes meer zijn – BigData en 7

Share this post:

Column door Frank van der Wal

Een YouTube video over IBM BlueMix bracht me laatst aan het lachen. De IBM presentator, een Amerikaan, grapte over het feit dat hij een presentatie over BigData moest geven in Texas. De organisator was een typische Texaan. Grote hoed, en een broekriem met gesp die wel “7 pounds” woog. De Texaan kondigde de IBM-er af met de woorden: “What ya’ folks call BigData, we, in Texas, just call it Data”

En dan hebben we 7. Mooi getal. Voor vele het geluksgetal. Een priemgetal. En, de meer hemelse benadering, een heilig getal. Maar het is ook de afstand in nanometers waar de  generatie chips aan moeten voldoen om de grote vraag van rekenkracht het hoofd te kunnen bieden.
7 nanometer (nm) uitgeschreven is 0,000000007 meter, ofwel 0,000007 millimeter. Kijk nog maar eens goed naar je liniaaltje en probeer dat millimetertje maar één miljoen keertjes op te delen (in gelijke stukjes, natuurlijk).
Als dat wat lastig is, pak dan een hoofdhaar, bijvoorkeur van jezelf, en probeer die dan 100.000 keer door te snijden. In de lengte natuurlijk. (Bij sommige van ons is het doorsnijden in de breedte een bijna net zo grote uitdaging…)
Klein dus. Ik denk dat ze in Texas daar niet over willen nadenken. Behalve IBM Research in Austin, natuurlijk.

De 7nm is de onwaarschijnlijke grens van de spoorbreedte die op een chips mogelijk is. En daar wil IBM naar toe. Om het een beetje in perspectief te zetten. Vandaag doen we 22nm in de POWER8 chip. De volgende generatie gaat naar 14nm en dan hebben we 10nm. Einde van dit decennium moeten we bij 7nm zijn. Maar dan houdt het ook wel een beetje op. Transistoren, de bouwstenen van de chips, zijn dan zo allemachtig klein geworden dat ze nog maar uit een handjevol atomen bestaan.

IBM heeft aangekondigd om een slordige $3 millard te investeren om die 7nm grens te behalen en, zoals het echte Amerikanen betaamt, te overschrijden. Dan moet er afgeweken worden van het basis materiaal wat men vandaag de dag gebruikt voor chips: zand. Nou ja, Silicium. Ook het ‘gereedschap’ dat nodig is, om die chips te maken moet drastisch veranderen.

Er wordt gedacht aan de exotische zaken als nanowires en nanochisels om de 7nm grens te besnuffelen.
Nanowires zijn ultradunne draadjes die de eigenschap hebben om gegevens niet alleen elektronisch maar ook optisch uit te wisselen in één en hetzelfde stukje silicium. Kijk, now we are talking. Licht gaat aanzienlijk sneller dan het verplaatsen van elektronische signaaltjes.
Nanochisels zijn beiteltjes. Maar dan heel klein. Het is een veelbelovende manier om elektrisch geleidende baantjes te etsen in het silicium.

Tools en technieken zijn nodig om zaken rond BigData aan te kunnen. Want dat BigData (en de daarbij behorende analyses) steeds belangrijker wordt begint nu door te dringen bij de bedrijven. Cognitieve computing en real-time analytics vergen grote rekenkracht. Chips kleiner maken brengt behalve rekenkracht ook nog eens energie winst met zich mee.

IT Infrastructuur wordt zo langzamerhand steeds meer weggemoffeld in de cloud en is minder en minder zichtbaar in de business problematiek die IBM (en andere) proberen aan te pakken. Maar geloof me, beste mensen, uiteindelijk staan er servertjes te zoomen. Servertjes die hun stinkende best doen om snel en efficient de antwoorden te geven. In servers zitten chips die het werk doen. IBM investeert in de volgende generaties chips. En ik ben daar enorm blij om.